Machteloos, maar hoopvol

Vandaag interviewen we Felix en Constantine over de situatie in Kwanjana. Felix is er dinsdag heen geweest tot aan de brug en toen heeft hij verder gelopen. Woensdagmiddag hebben Felix en Constantine een poging gedaan om via de andere kant met de auto in Kwanjana te kunnen komen, maar dat mislukte. Donderdag hebben ze het opnieuw geprobeerd, maar nu met een andere auto, en na heel wat keren vast gezeten te hebben, konden ze uiteindelijk het center bereiken.

Felix, wat ging er door je heen toen je dinsdag bij de brug stond en alleen nog lopend verder kon?

Ik dacht, is dit hetzelfde dorp? Is dit Kwanjana? Het zag er zo anders uit. De weg was een rivier geworden, we konden niet meer over de brug, alles was in een paar dagen veranderd. Het was alsof ik in een ander dorp stond.

Donderdag konden jullie eindelijk met de auto in Kwanjana komen en zagen jullie alle schade in het dorp. Wat trof jullie het meest?

Felix: De meeste mensen woonden al in armoedige huizen, maar nu hadden ze niks meer. En het was zo bizar om te zien hoe de natuur het dorp als het ware afgescheiden heeft, het is nu eigenlijk een geisoleerd gebied.

Constantine: De eerste dagen zag je alleen de lekkage in je eigen huis en hoorde je wel de harde wind en de vele regen en zag je filmpjes van alle verwoestingen. Maar toen ik in Kwanjana kwam, zag ik de harde realiteit van cycloon Freddy. Het hele dorp is nu als een gebroken gemeenschap. Tijdens andere regenseizoen of vorige cyclonen stortten huizen ook in, maar nu was het zoveel erger dan andere keren. Het zag er allemaal zo triest en hopeloos uit. En als je dat allemaal ziet, vraag je jezelf ook af, waar moeten we beginnen?

Wat vinden jullie het moeilijkst in deze situatie?

Constantine: Vaak kan ik mijn emoties wel de baas blijven, maar ik merk dat ik daar dit keer echt moeite mee heb. Het is allemaal zo overweldigend. We zouden zo graag vandaag nog willen beginnen met hulp geven, maar we hebben nog niet de middelenóm te kunnen helpen. En dan voel ik me zo machteloos. Juist nu, op dit moment, nu de nood op z’n hoogst is, zouden we zo graag iets voor de mensen willen betekenen en het is heel moeilijk dat het nog niet kan.

Felix: Ik herinner me steeds de vrouw die ik als eerste tegenkwam in Kwanjana. Haar huis was ingestort, en ze was zo wanhopig. Ze zei: “Ik heb niks meer, hoe moet ik nu eten?” Het was alsof ze gegrepen was door een krokodil en het enige wat ik kon doen was toekijken. En dat is heel moeilijk. Je wilt alle mensen daar zo graag helpen en dat kan dan niet.

Jullie hebben heel wat pogingen gedaan om Kwanjana te kunnen bereiken, maar dat viel niet mee. Jullie zaten elke keer vast. Woensdag kon je niet eens in Kwanjana komen, donderdag na heel veel keren vastgezeten te hebben wel, maar kon je uiteindelijk niet meer terug met de auto. Wat doet dat met je?

Felix: Het is zo frustrerend, je wilt zo graag naar je dorp wat je lief is toe, maar dan gaat het gewoon niet. Dat is echt heel moeilijk.

Constantine: Inderdaad, heel erg frustrerend. En het lijkt dan ook net of je in een droom verkeert, of het niet echt zo is. Kwanjana is nu eigenlijk net een eiland, waar je naar toe wil, maar wat ontzettend moeilijk is. We hopen de weg zeker wel wat te kunnen repareren, maar het zal voorlopig veel tijd kosten en moeilijk zijn om in Kwanjana te kunnen komen.

Hoe denk je dat dit de komende weken zal zijn?

Constantine: We hopen zeker wel oplossingen te vinden, maar het zal echt veel meer tijd kosten om in Kwanjana te kunnen komen. Maar mogelijkheden hopen we zeker te vinden. Alleen zal het wel al het werk doen vertragen.

Felix: Ja, al het werk zal nu moeilijker zijn om uit te voeren. Geplande projecten zullen vertraging oplopen. Alleen al als we denken aan de maaltijden voor de kinderen. Ze eten altijd 2 keer op een dag bij het center en dat is al een hele week niet gebeurd, dat heeft dus al vertraging opgelopen en heeft ook veel impact. Het is heel belangrijk om nu aan de weg te gaan werken, zodat we het center weer kunnen bereiken. Eerst gingen we naar het center om ons werk te kunnen doen, nu is het komen bij het center al een taak op zichzelf. Maar de weg goed repareren zal veel tijd en geld kosten, zeker het stuk bij de brug.

Jullie spreken over wegen en bruggen repareren. Welke rol heeft de overheid hierin?

Deze vraag levert wat gegrinnik op.

Constantine: Natuurlijk is het hun taak om al deze dingen op te knappen. Maar er is zoveel schade overal, en de overheid heeft niet eens geld, ze zijn afhankelijk van donoren. Normaal gesproken duurt het al heel lang voordat ze infrastructuur repareren, dus ik denk niet dat we veel van hen te verwachten hebben. Er was een andere brug kapot op een andere route die je kunt gebruiken om in Kwanjana te komen en daar heeft de overheid meer dan 3 jaar over gedaan om die te repareren.

Felix: Eerlijk gezegd verwacht ik niks van de overheid. In normale omstandigheden kijken ze al nauwelijks om naar een dorp als Kwanjana, dus in deze omstandigheden zullen ze Kwanjana zeker niet op hun prioriteitenlijst hebben, met alle schade die er in het hele zuiden van Malawi is.

Maar wat zou er dan met Kwanjana gebeuren als For a Change daar niet was?

Felix: Dan zou de hopeloosheid enorm zijn en de armoede alleen maar erger worden. Toen ik van de week in Kwanjana kwam, zag ik de hoop al in de ogen van de mensen komen, alleen maar omdat ze mij zagen en de hoop hebben dat For a Change hen zal helpen. Maar ergens geeft dat ook wel angst, omdat we echt niet alle mensen zullen kunnen helpen. En dan probeer ik maar heel voorzichtig te zijn om hoop te geven, omdat ik niet weet of we het waar kunnen maken.

Constantine: Dat is echt waar inderdaad. Mensen vertrouwen op ons. En ze weten wanneer we iets zeggen, dat we het ook waarmaken. We brengen echt een verschil in Kwanjana. We werken heel anders dan bijvoorbeeld de overheid. Als we mensen registreren om eten te ontvangen, dan krijgen ze het ook, diezelfde week nog. En dat waarderen mensen. Maar inderdaad, we proberen ook voorzichtig te zijn nu, omdat er zoveel nood is. We willen de mensen geen valse hoop geven.

Op welke manieren zijn de mensen in Kwanjana getroffen?

Constantine: Het beste zou zijn om dit de mensen zelf te vragen. Woorden zullen dit niet kunnen beschrijven. Er is geen hoop, mensen kunnen nergens heen. Ze hebben hun huis verloren en ze kunnen niet aan deze situatie ontsnappen. De ziekenhuizen zijn ver weg en bijna niet te bereiken door de slechte staat van de wegen en de kapotte brug. Ze moeten eerst een heel eind lopen om vervoer te kunnen vinden om naar het ziekenhuis te gaan. Toen we probeerden om Kwanjana te bereiken, kwamen we mensen tegen die een man droegen op een zelfgemaakte brancard. Ze hadden de man bedekt met een plastic zeil om hen te beschermen tegen de regen. De eerste 3 kilometer moesten ze zo met die man lopen om vervoer te vinden om hem naar het ziekenhuis te kunnen brengen. Het is zo verschrikkelijk.

Wij zaten vast met de auto. En toen kregen we ook nog een kokende motor. En omdat het donker werd, bleven er steeds minder mensen over om ons te helpen. Toen dachten we ook, hoe kunnen we nu nog thuis komen? Maar toen we eindelijk de auto weer terug bij het center konden brengen, riepen we tegen elkaar: ‘Prijst de Heere’. We waren zo opgelucht dat we weer bij een bekende plek kwamen, waar ook licht was. Het For a Change center is de enige plaats in Kwanjana waar licht is. Zo hopen we dat we ook echt een licht mogen zijn, in het donkere Kwanjana. Wij konden daarna met een andere auto, die ons op kwam halen, weer naar huis, maar we moesten de mensen daar achterlaten, zonder eten, zonder huis, zonder hoop. De mensen lijden echt.

Hoe moeten we de toekomst tegemoet zien?

Felix: God heeft ons in Kwanjana geplaatst. We kunnen er zeker van zijn dat we moeilijke dingen zullen meemaken en dat dingen niet vanzelf zullen gaan, maar we hopen zeker dat we de hoop in Kwanjana kunnen blijven brengen. En natuurlijk weten we niet wat de toekomst ons zal brengen, maar we zullen vechten voor Kwanjana. Als we nu de 40 huizen zien, die we met de hulp van Bijzondere Noden hebben kunnen bouwen, dan zien we al dat er voor hen het leven al zo is veranderd. Hun huizen zijn allemaal blijven staan. Op die manier kunnen we hoop blijven brengenén een blijvende verandering.

Constantine: We zien duidelijk de gevolgen van klimaatverandering. De natuur is vernietigd, cyclonen en andere rampen zullen blijven gebeuren. Dat moeten we ons goed realiseren en proberen om waar mogelijk, daar rekening mee te houden en de risico’s op verwoesting zo klein mogelijk maken. En het is waar, een ramp is een ramp en je kunt een dorp nooit zo bouwen of veranderen dat niets meer kapot zal gaan, maar we moeten wel voorzichtig zijn en doen wat we kunnen om de risico’s te verminderen. Om maar iets te noemen: meer bomen planten en meer goede huizen bouwen, zal zeker een langdurige verandering brengen.

Wat zou je nog graag willen zeggen tegen alle mensen die met ons meeleven, meebidden en ons ook financiële middelen aanreiken om ons werk te kunnen (blijven) doen?

Felix: We willen hen heel erg bedanken. Ze zijn er altijd voor ons. Of het nu met gebed, energie, tijd of geld is. En we willen jullie vragen om dit te blijven doen, we hebben jullie nodig. Ken je iemand die nog nooit van For a Change heeft gehoord? Breng hen met ons in contact, we hebben vele handen en harten nodig om dit werk te kunnen doen.

Constantine: We willen inderdaad iedereen die bij For a Change betrokken is, bedanken. Het betekent echt heel veel voor ons. We weten dat de nood groot is, wereldwijd en dat er veel van jullie gevraagd wordt. En daarom waarderen we het ook enorm dat jullie ons toch blijven helpen.
Dat God jullie hiervoor zal willen zegenen, is onze wens!