Kleuteronderwijs in Kwanjana

Na een lange, hobbelige weg gaan we bij het zoveelste maisveld rechtsaf. Ik zie allemaal kleutertjes in hun blauw met oranje uniform en ik weet: dit is het center van Stichting For a Change!

Kinderen ontbijten altijd om 7 uur bij het center en om 8 uur begint de schooldag voor de kleuters, althans zo is de officiële planning. Als ik rond 9 uur aankom, probeer ik altijd ongemerkt achterin de klas te gaan zitten. Dat lukt dus nooit. Zodra ik de deur open, hoor ik direct “Madamme Esther!!” Gelukkig zijn de leerkrachten hier heel flexibel en gaan ze zodra ik zit weer verder met hun kringactiviteit. Vanaf het begin ben ik verbaasd over de gehoorzaamheid en het geduld van de kinderen. Ze laten alles gedwee over zich heen komen. Als ze moeten wachten omdat de juf met één leerling bezig is dan doen ze dit rustig. Dat zijn we in Nederland wel anders gewend! Er is één kleutertje die het lange wachten niet pikt. Dat is Maria, een meisje van 4 jaar met het syndroom van down. Stiekem moet ik altijd zo om haar lachen, want zij doet precies wat alle Nederlandse kleutertjes ook zouden doen. Zij gaat kletsen met haar buurvrouw, pakt stiekem wat speelgoed of loopt er rustig vandoor. Wachten daar houdt ze niet van!

In het begin schrok ik als kinderen iets moesten opdreunen van de leerkracht. Opeens komt me er dan een volume uit die keurig zittende kinderen! Als de leerkracht roept “Wij gaan in de hoeken spelen, wat gaan we doen?” roepen alle kinderen in koor “In de hoeken spelen!!” Eindelijk lekker actief worden na de lange zit in de kring, dacht ik op mijn eerste dag bij groep 2. Al snel kreeg ik in de gaten dat het hier toch iets anders gaat. De ene keer zitten er 20 kinderen in de bouwhoek en een andere keer zitten er 14 kinderen in de leeshoek. Zoveel kinderen in een hoek levert, ook hier in Malawi, natuurlijk problemen op. Voor jonge kinderen is speelgoed delen namelijk nog erg lastig en dat zorgde voor veel conflicten. Bovendien zaten kinderen die geen speelgoed konden bemachtigen gewoon te wachten tot de speeltijd voorbij is. Dit was zo bizar om te zien! Samen met de leerkrachten hebben we besloten om minder kinderen in elke hoek te laten spelen. Bezorgd keek de leerkracht mij aan, hebben we wel genoeg ruimte in dit lokaal om allemaal extra hoeken te maken? Gelukkig kon ik haar meteen geruststellen. De grootte van dit klaslokaal is hetzelfde of misschien zelfs wel groter dan in Nederland. Bovendien zitten hier maar ongeveer 20 kinderen in de klas. Ruimtegebrek zal het probleem dus niet zijn! We merken nu al dat de aanpak van meer hoeken erg goed werkt. Eindelijk zien we alle kinderen spelen! Heerlijk om de kinderen eens niet te zien wachten!

Om 11 uur is de schooldag van de kleuters voorbij. Ze spelen in de speeltuin of wachten rustig tot ze kunnen gaan eten. Daarna lopen de kleuters op hun versleten schoentjes weer richting het maisveld, weer terug naar huis. Als ik in de auto stap terug naar huis rijden we altijd langs alle kleine, nu vaak ook ingestorte, huisjes. Regelmatig bedenk ik me wat een voorrecht deze kleuters hebben! Ze mogen dingen leren in een liefdevolle omgeving, mogen elke dag een Bijbelverhaal horen, ze werken rondom een thema en kunnen in de hoeken spelen met speelgoed! Wat een change!