Achter de wolken schijnt de zon

“Wat mogen jullie mooi werk doen” krijg ik vaak te horen en “Wat wordt jullie werk gezegend”. Dat is zeker waar. Het is zo mooi als je hier ’s morgens in Kwanjana komt, rond je heen kijkt en al het werk ziet wat gedaan mag worden. Als we alle kinderstemmetjes uit de klaslokalen horen en hun het Bijbelvers opzeggen wat ze die week leren. Als we de mooie toiletten zien die we nu hebben (en waarbij sommige kinderen opeens wel heel vaak naar het toilet moeten). Als we kijken naar de nieuwe huizen die we hebben mogen bouwen voor mensen die geen of een heel slecht huis hadden. Als we grote verbeteringen zien bij de kinderen die fysiotherapie krijgen. Als we kinderen zien die er nu gezond uit zien doordat ze de juiste medicijnen krijgen en voedzaam eten en die er anders misschien niet meer geweest zouden zijn. Ja, wat mogen we een mooi werk doen en wat een voorrecht dat het werk ook gezegend wordt.

Maar soms komen er ook wel eens hele donkere wolken voorbij drijven. En dan is het niet alleen mooi werk, maar ook heel moeilijk werk. We hebben best een aantal zorgenkindjes in het sponsorprogramma die veel gezondheidszorg nodig hebben en regelmatig naar het ziekenhuis moeten of opgenomen worden. Ook Steven. Een jongetje die geboren was met zuurstoftekort en daardoor gehandicapt was. Die niet goed van de borst kon drinken en daardoor niet groeide. Met hulp van een sponsor konden we flesvoeding voor Steven kopen en alle ritjes naar het ziekenhuis betalen. Regelmatig moest hij worden opgenomen in het ziekenhuis, omdat hij vaak zuurstoftekort had. Ook zijn eerste verjaardag bracht hij in het ziekenhuis door. Maar hij was erg ziek, hij had zuurstoftekort, malaria en een tekort aan bloed. Hij werd steeds zieker totdat we een week na zijn verjaardag het telefoontje kregen dat hij gestorven was. Wat een verdriet, voor ons, maar vooral voor de moeder en zijn grootouders. En wat voel je jezelf dan machteloos, je kunt niets meer doen. Als ze ziek zijn, kun je ze naar het ziekenhuis brengen, of medicijnen kopen. Als ze honger zijn, kun je flesvoeding kopen, of voedzame pap. Maar als ze gestorven zijn, kun je niets meer doen. Zo voelt dat. Maar toch, we konden een arm om de moeder heenslaan, om de oma, en meehuilen in het grote verdriet dat gekomen was. En bovenal, we konden voor hen bidden, de Bijbel openslaan en met hen lezen uit Gods Woord. Want alleen daarin kan alleen echte troost gevonden worden. Mensenwoorden schieten tekort, maar wat een voorrecht dat we altijd Gods Woord hebben. Het is ons gebed dat ze daaruit ook echte troost mogen vinden en dat de Heere hen wil helpen in het grote verdriet.

Het is een week later. Er komt een moeder bij ons, met een uitgemergeld baby’tje, Alex. Het is eng om naar te kijken, hij heeft helemaal rimpels op het gezichtje en hele magere armpjes. Hiij is nog geen maand oud. Hij drinkt niet goed. De moeder probeert met de hand melk te kolven, maar het is niet genoeg. Alex blijkt hetzelfde probleem te hebben als wat Steven heeft. En mijn hart strijdt. Om zich niet aan dit kindje te hechten, omdat ook dit kindje veel minder overlevingskansen heeft dan een normaal baby’tje. Omdat ik niet weer zo’n groot verdriet wil voelen. Maar aan de andere kant huilt mijn hart, om dit kleine, tere jongetje, die onze hulp hard nodig heeft. We brengen hem samen met zijn moeder naar het ziekenhuis, kopen flesvoeding en geven hem over in de handen van de dokters, waar ze hem zullen onderzoeken en extra voeding geven om sterker te worden. En we bidden dat hij mag opknappen. Al dezelfde dag is een sponsor voor hem gevonden. Wat een zegen, dat er telkens weer een sponsor gevonden wordt. Een zegen. Een week later is hij weer thuis, ik herken hem bijna niet. Een prachtig mooi gezichtje, 2 oogjes kijken me aan. Hij is 500 gram aangekomen. De zon komt tevoorschijn van achter die donkere wolken. Het werk is niet altijd eenvoudig, soms zelfs heel moeilijk, maar toch een grote zegen dat we dit mogen doen. En dat er zoveel mensen betrokken zijn, die dit werk mogelijk maken. En dat de Heere het werk van onze handen wil zegenen en we zo elke keer, een kindje uit de armoede mogen halen en ze ook Gods Woord mogen laten horen.